Nasze pierwsze kroki na pływających wyspach Uros są bardzo niepewne. Niby ma się grunt pod stopami, ale przy każdym kroku to podłoże się kołysze, jakbyśmy byli na jakimś moście, zawieszonym nad przepaścią. Jest grzęsko i mokro. Świeży zapach trzciny i parujące opary to ostatnie ślady nawałnicy, która musiała przejść tutaj całkiem niedawno. Indianie Uros opatuleni w wełniane swetry i na bosaka witają nas swoim lokalnym specjałem – trzciną totora. Jest ona nie tylko źródłem pożywienia, ale i też podstawowym budulcem pływających wysp, chat i łodzi.
Gdzie leżą pływające wyspy Uros?
Wyspy Uros leżą na wysokości ponad 3800 metrów n.p.m. i znajdują się jakieś 5 km od brzegów Puno – peruwiańskiego miasteczka nad jeziorem Titicaca. Na około 49 zbudowanych z trzciny wyspach, mieszka obecnie około 2000 potomków prekolumbijskiego plemiona Uros. Żyją głównie z rybołówstwa i sprzedaży swoich kolorowych wyrobów, odwiedzającym ich wyspy turystom. Łódki z turystami skrzętnie rozdzielane są przez „wodną policję” na poszczególne wyspy, która kasuje myto za wpłynięcie na teren Uros. W ten sposób każda z wysepek może liczyć na regularne dochody. Nam przypadła wyspa Titimarka.
Dlaczego wyspy Uros pływają?
Skąd ten pomysł na pływające wyspy? W czasach prekolumbijskich Uros byli prześladowani przez wojownicze plemiona Inków. W razie ataku odpływali na swoich wyspach w głąb jeziora Titicaca, dryfując po nim aż do uspokojenia sytuacji.
Wyspa Titimarka
Mieszkańcy wyspy Titimarka, a właściwie jej mieszkanki, wynoszą ze swoich chat kolorowe koce, szale i inne rękodzieła. Na pytanie, gdzie są ich mężczyźni, odpowiadają jednogłośnie, że wypłynęli na połów. Prawda jednak jest taka, że wyspy, na które kierowani są turyści są bardzo skomercjalizowane. Ich mieszkańcy przypływają na nie do pracy, czyli pokazywać swoją kulturę turystom i handlować swoimi wyrobami. Większość z nich mieszka na stałym lądzie, bądź na innych wysepkach, gdzie toczy się ich normalne życie.
Jedną z atrakcji turystycznych jest pokaz tworzenia pływającej wyspy. Powstaje ona przez nakładanie na siebie kolejnych warstw trzciny totora. Aby wyspa nie odpłynęła w nieznane, w dno jeziora wbijane są pale, spełniające rolę kotwicy.
Mieszkańcy pływających wysp Uros tak naprawdę nie noszą, na co dzień kolorowych strojów i nie pływają w łódkach z trzciny. Wszystko to jest robione na pokaz dla turystów. Prawdziwi mieszkańcy Uros wyglądają tak, jak ta pani na zdjęciu poniżej.
I tak naprawdę, to też do nich dotarła już nowoczesna technologia…
Skromne chaty, kuchnia polowa, łóżka z trzciny to eksponaty na pokaz. Takie muzeum na wolnym powietrzu. Jednak z pewnością warte odwiedzin.
Spodobał ci się mój wpis? Pragniesz odbyć podobną podróż i masz jakieś pytania? Skomentuj poniżej, podziel się nim z innymi, albo napisz do mnie maila.
Podróżniczka i autorka e-booków, miłośniczka Karkonoszy, kultury meksykańskiej oraz natury. Uwielbia samodzielnie planować podróże. W jej repertuarze znajduje się 15-miesięczna wyprawa po Ameryce Północnej i Południowej, podróż dookoła Skandynawii oraz liczne road tripy kamperem po Szwecji, Norwegii, Australii i Kanadzie.
Byłam tam w zeszłym roku, właśnie o tej porze. Niezapomniana wyprawa do Peru.
Cieszę się, że się podobało